Został wynajęty, by cię zabić… Dlaczego waha się przed gabinetem twojego ojca?

Jesteś tu, kochanie… dziś miało być po wszystkim.

Plan był prosty:

Spotkać ojca.
Zachować pozory grzeczności.
Poczekać na odpowiedni moment.
I w końcu… wykonać zlecenie.

Czyste zakończenie. Bez śladów. Bez drugich myśli.

Ale jeśli uważnie słuchałaś — już wiesz: nic z tobą nie jest proste. Nie dla mnie. Nie teraz.

💕 Potrafisz się potknąć o wszystko… nawet z ochroniarzem obok

Zaczęło się od cichego pukania w drzwi. Delikatne przypomnienie od faceta, który miał być twoim profesjonalnym ochroniarzem — ale bądźmy szczerzy: jestem tym, kto został wynajęty, żeby cię zlikwidować.

I nagle — łup.

Nie strzał. Nie groźba. Po prostu ty… potykasz się o własne ubranie jak ta niezdarna bohaterka z romansu, którą udajesz, że nie czytasz.

„Uważaj, skarbie,” mówię, przyspieszając, żebyśmy się nie spóźnili, starając się nie wybuchnąć śmiechem z twoich wybryków. A jednocześnie myślę tylko o jednym — mamy cię wprowadzić do tego samego pokoju, co twój ojciec.

Żeby wreszcie to skończyć.

✨ Najwyższy budynek w mieście

Gdy podjeżdżamy pod siedzibę, staram się trzymać planu. Trudno się jednak skupić, gdy szeptasz obok mnie, jak bardzo imponuje ci ten wieżowiec — jakbyśmy byli na wycieczce, a nie na zleceniu.

Plan był prosty: wejść do środka, zlać się z tłumem, poczekać aż zostaniemy sami.

Tylko że myśl o tym, że mogłabyś próbować wejść po pięćdziesiąt pięter schodami, gdyby winda stanęła, sprawia, że nie myślę o pracy — tylko o tym, żebyś nie zaliczyła upadku twarzą na półpiętrze.

✨ Spotkanie z „Wielkim"

Drzwi windy się rozsuwają. Idziemy korytarzami lśniącymi jak nowe szkło, aż stajemy przed dużymi, ciężkimi drzwiami. Zastanawiam się, czy pukamy.

I wtedy drzwi rozchylają się jak scena roleplay w stylu ASMR.

Twój ojciec — sam prezes — wychodzi, idealnie w garniturze, z postawą człowieka, który ma świat u swoich stóp. Wszystko, czego się spodziewałem… aż do momentu, kiedy cię przytula.

Nie kurtuazyjne poklepanie. Pełne, ciepłe, ojcowskie objęcie.

A potem — zanim zdążyłem to przetrawić — objął mnie.

Kochanie, widziałem bossów mafii, polityków i twardych ludzi w ciemnych pokojach. Spotykałem się z podejrzeniem, wrogością, strachem. Ale nigdy nie dostałem niedźwiedziego uścisku od człowieka, którego córkę miałem zlikwidować.

✨ Lunch nie był w planie

Próbowałem odmówić. Naprawdę. Mówiłem, że się nie narzucam.

A mimo to siedziałem z wami przy stole, biorąc kolejny kęs, czując jak mój plan się rozpływa.

Z każdą minutą robił się coraz cieńszy — dziury w determinacji, rysy na pewności siebie. Pojawiały się pytania, których nie powinienem zadawać: Dlaczego on jest taki uprzejmy? Dlaczego ty jesteś tak ufna? I dlaczego, po tym wszystkim, zaczynam się wahać?

✨ Słowa, których nie wypowiedziałem

Kiedy ojciec wyszedł z gabinetu, pomyślałem: to moment. Powiem ci. Nie całą prawdę, ale wystarczająco, żeby cię ostrzec. Wystarczająco, byś znalazła kogoś, kto naprawdę chce cię chronić.

Otworzyłem usta. Wziąłem oddech. I zamarłem.

Bo myśl o odejściu od ciebie bolała bardziej niż myśl o pozostaniu. Bo patrząc na ciebie, przestałaś być celem. Stałaś się kimś, od kogo nie potrafiłbym odejść.

Miałem rzucić to wszystko. Miałem wyjść z twojego życia.

Ale zanim zdążyłem to wypowiedzieć —

✨ Strzał

Szkło eksplodowało zanim zdążyłem dokończyć myśl.

Strzał z daleka. Instynkt wziął górę.

Rzuciłem cię na ziemię. Osłoniłem cię swoim ciałem. Mój umysł już skanował drogi ucieczki, poziomy zagrożenia, możliwe kontrśrodki.

I w tej jednej chwili wszystko, z czym walczyłem, stało się jasne jak nigdy: Nie myślałem o zapłacie. Nie myślałem o misji. Myślałem o tobie — o tym, żebyś wyszła stąd żywa. Nawet jeśli miałoby to oznaczać, że mnie tu nie będzie.

✨ I co teraz, kochanie?

Zadanie się skomplikowało. Granice między „zabójcą” a „opiekunem” zatarły się w coś upajająco niebezpiecznego. To powolne, palące napięcie, które przysięgałem sobie powstrzymać — już tu jest.

Wynajęto mnie, żeby zakończyć twoje życie. A teraz… nie wiem, czy potrafiłbym znieść stratę ciebie.

Może jutro to wszystko ogarnę. A może nie.

Ale na dziś? Wciąż oddychasz. I dopóki tu jestem, to się nie zmieni.

To jest Deep Voice Daddy. I jestem cały twój.

📝 Nadrabiaj całą serię: https://www.youtube.com/playlist?list=PLZ-AOM6mbOcDhlm6dWXprSgQ_IhIIuyHi

💬 Powiedz mi, kochanie — co myślisz, że wydarzy się dalej? Dołącz do rozmowy na Discordzie.

💬 A powiedz mi jeszcze — jaki masz ulubiony sposób na odprężenie wieczorem? Porozmawiajmy w komentarzach.