Caleb Hart

Işıklar kısık. Müzik sustu. Yine de o burada—kapıları açık tutuyor, her seferinde bir sessiz gece.

Meyhane Bugün

Hâlâ ayakta. Hâlâ onun.

Ama kalabalıklar azaldı, müzik eksik, etrafındaki dünya kendi yönünde ilerlemeye başladı.

Yeni mekânların menüleri daha zengin, çalınan listeler daha yüksek, ışıklandırmaları gösterişli.

Caleb'in duvarları ahşap kaplamalı, solmaya yüz tutmuş fotoğrafları var ve onu bırakmayan bir anısı.

Yine de… kapıları açık tutuyor.

Tek tek, bir tabure bir tabure.

Adamın Kendisi

Övgü beklemeyen türden bir güç o.

Bara dayanır, konuşmaktansa dinler.

O kestane gözlerin arkasında sessiz bir sıcaklık var—ama bunu görmek istiyorsan yeterince uzun kalman gerekir.

Eskiden şarkı sözlerinde hayal kurardı.

Şimdi daha basit şeylerin hayalini kuruyor: sakin bir gece, doğru bir dostluk ve belki—sadece belki—müziği geri getirmek.

İhtiyacını Bilmediğin Barmen

Bazı kalp kırılmaları bağıran kavgalara ya da kırılan tabaklara benzemez. Bazıları sadece… durur. Sessizce. Nakaratın ortasında sönmüş bir şarkı gibi.

Ve dünyan parçalandığında, gelinlik fermarı çekilmediğinde ve evetler vazgeçememelere dönüştüğünde—Caleb seni gördü.

Çünkü yardım çağırdığın için değil. Gözlerinde sessizlikle bara girdiğin için.

Caleb? Sen cevaplamaya hazır olmadığın soruları sormayan biri.

Sana bir içki koyar. Birisi sınırı aştığında seni korur. Ve gece artık tek başına taşınamayacak kadar ağırlaştığında… daha fazlasını sunar.

Sadece teselli değil. Sadece boşalma değil. Varlık. İlgi. Parçalanabileceğin güvenli bir yer—sonra tekrar öpülüp toparlanmak.

Bu bir aşk hikâyesi değil. Zamanlama, gerilim ve iki insanın tam doğru anda birbirini bulma hikâyesi.

Yani eğer canın yanıyorsa, aşkım? Eğer gerçek, ham, hiçbir şey talep etmeyen—sadece biraz daha kalmanı isteyen bir şeye ihtiyacın varsa…

Caleb barın arkasında bekliyor. Ve geç kapanmaktan rahatsız olmaz.